Αφιέρωμα σε ξένες σειρές -2ος γύρος-

Είχα καιρό να γράψω για σειρές, αλλά και πάλι είχα και καιρό να ασχοληθώ. Εδώ πιο κάτω κάποιες από αυτές που με έκαναν να ξαναστρογγυλοκαθίσω στο καναπέ μου:

1. Outlander
Είναι η σειρά που με έκανε να ξαναβρώ τη πίστη μου στις σειρές. Άρτια παραγωγή, άρτιο cast και σε λίγο μάλλον θα τρέχω να βρω εισιτήριο για Σκωτία, γιατί τι να κάνουμε το τοπίο είναι τόσο μαγικό που θα έπρεπε βασικά να είμαι ήδη εκεί. Όμως ας τα πάρω από την αρχή. Η ιστορία της Claire Randall, ξεκινάει λίγο μετά το πέρας του Β’ Π.Π , όπου μετά από 5 χρόνια ξαναβρίσκεται με τον άνδρα της Frank και προκειμένου να αναθερμάνουν τον έρωτα τους καταλήγουν στη Σκωτία. Εκεί το πάθος για ιστορία του άνδρα της μπλέκεται με παγανιστικές τελετές και τη μυστηριώδη εξαφάνιση της Claire. Μόνο που η Claire δεν έχει εξαφανιστεί απλά έχει γυρίσει 200 χρόνια πίσω. Το αλαλούμ με το χρονικό συνεχές, δεν λειτουργεί αποτρεπτικά καθώς είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σειράς. Η συναναστροφή της Claire με τους άξεστους-για τα δικά της δεδομένα -οπλαρχηγούς των Σκοτσέζων δίνει πόντους στην ιστορία και καταλήγει σε ένα παθιασμένο έρωτα με τον ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΤΕΛΕΙΟ Jamie Fraser. Καλός είσαι και συ Frank αλλά αν είσαι απίστευτα τέλειος, δεν έχεις και πολλές πιθανότητες να κερδίσεις τόσο το κορίτσι και πόσο μάλλον και τις τηλεθεάτριες. Το ανδρικό κοινό πάντως, δεν χρειάζεται να ανησυχεί για την τελειότητα του κυρίου Fraser καθώς η σειρά είναι γεμάτη σε σκηνές δράσεις, με ωραία ατμόσφαιρα και αρκετή ανδρεναλίνη. Τρομερή φωτογραφία και εξαιρετικό soundtrack, που τοποθετούν το Outlander στο προσωπικό μου τοπ. ΔΕΙΤΕ ΤΗ.

2. The Flash

Απευθύνεται κυρίως σε μανιακούς με comics, αλλά και να μην έχετε ιδέα από αυτά θα τη βρείτε άκρως διασκεδαστική. Πρόκειται φυσικά για το γνωστό υπερήρωα της DC τον Flash (Grant Gustin) που είναι το καλό παιδί της γειτονιάς, κάτι σαν το Spidey αλλά μάλλον πολύ πιο γρήγορος. Η σειρά έχει ένα basic story κορμό, αλλά σε κάθε επεισόδιο παρακολουθούμε τον Flash να αντιμετωπίζει διάφορους υπερκακούς και να τους βάζει τα γυαλιά. Ευτυχώς το cast είναι χαρισματικό και ιδίως ο μέντορας του Flash κύριος Dr. Harrison Wells που τον υποδύεται ο εκπληκτικά αινιγματικός Τom Cavanaugh. Αλλά και οι δεύτεροι χαρακτήρες συνθέτουν μια σειρά pure pleasure,  όπως ο γλυκός Cisco (Carlos Valdes) που έχει πάντα μία geek ατάκα να γουστάρουν οι πανταχού geeks και nerds. Το μόνο ελάττωμα κατά τη γνώμη μου είναι η κολλητή του Flash που παίζει να είναι και η πιο εκνευριστική «πρωταγωνίστρια» ever μετά την Laurel (Cassidy) του Arrow. Αλλά ευτυχώς η ιστορία τρέχει σαν τρελή και έτσι δεν ασχολείσαι με ό,τι σε χαλάει. Plus η σειρά συνδέεται τόσο με Arrow-crossover όσο και με τη νέα σειρά Legends of Tomorrow, όπου μαζεύονται λίγο πολύ όλοι οι υπερήρωες των σειρών αυτών σε φάση τηλεοπτικοί Justice League of DC, αλλά ένα επίπεδο πιο κάτω. Δεν λέω θα έχει ενδιαφέρον, αναμένουμε λοιπόν.

3. Scream

Προτού προσπεράσετε αυτή την ταπεινή περιγραφή, να σας πω ότι θα εκπλαγείτε και μάλιστα πολύ πολύ ευχάριστα. Αρχικά είχα και εγώ τους δισταγμούς μου καθότι η σειρά ταινιών Scream μου είχε αφήσει μία αίσθηση του τελειωμένου θρίλερ, παρατραβηγμένου από τα μαλλιά. Φυσικά το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για αυτή μου την άποψη μάλλον τον έπαιξαν τα Scary Movie παρά οι γνήσιες ταινίες, αλλά τι να κάνεις; με τα πολλά έδωσα μία ευκαιρία και στη τηλεοπτική σειρά και δεν τον μετάνιωσα ποτέ. Πώς ήταν κάποτε το Gossip Girl κάτι σαν guilty pleasure; Κάπως έτσι και η συγκεκριμένη, με νεανικό cast και πολλές αναφορές στην ποπ κουλτούρα που ενίοτε είναι ξεκαρδιστικές. Ναι η σειρά έχει χιούμορ, δεν ξεχνάει τις ρίζες της, αλλά πάνω απ’ όλα έχει αγωνία. Αυτός κατ’ εμέ είναι και ο λόγος που σε κερδίζει, γιατί δεν πρόκειται για απλώς άλλη μία νεανική σειρά. Η πλοκή δεν σ’ αφήνει μέχρι το τελευταίο επεισόδιο, ποιος να είναι ο δολοφόνος Ο-Ε-Ο; Προσωπική μου άποψη αν έχετε καιρό να δείτε τις ταινίες ή καλύτερα δεν τις έχετε δει ποτέ, καλά θα κάνετε να αφήσετε τα πράγματα ως έχουν, γιατί έτσι μάλλον θα ζήσετε την εμπειρία Scream πολύ καλύτερα και βασικά θα το διασκεδάσετε.

4. Gotham

Αυτή η σειρά είναι dark, είναι goth, είναι και καλά comic inspired, αλλά κάπου χωλαίνει. Σαν θέαμα εξαιρετική, η φωτογραφία έχει αποδώσει απόλυτα το πνεύμα της Gotham. Η πλοκή σε σημεία κάνει κοιλιά, αλλά οι hardcore fans την αγαπούν και της χαρίζουν τις όποιες αδυναμίες. Στα θετικά της το πολύ καλό cast. Ο Ben McKenzie ως Ντετέκτιβ Γκόρντον καταφέρνει να φέρει επάξια στους ώμους του το κεντρικό ρόλο, καθώς και η κακιά του show Jada Pinkett Smith ως Fish Mooney (ρόλος που γράφτηκε ειδικά για αυτήν-κάτι που δικαιώνει τους παραγωγούς μιας και ο χαρακτήρας αυτός δεν υπάρχει στα comics της DC). Ωστόσο ο πιγκουίνος είναι αυτός που ξεχωρίζει κατά κράτος, χάρη στην ταλεντάρα Robin Lord Taylor. Ο άνθρωπος απλά κάνει ερμηνευτικούς παπάδες και ίσως και να είναι ο λόγος που πολλοί βλέπουν ακόμα τη σειρά. Φτιαγμένη κυρίως για το αντρικό κοινό, άλλοτε συναρπάζει και άλλοτε όχι…αλλά εντάξει έχει και τον baby Batman ίσως αυτό μετράει κάπως από μόνο του.

5. Scream Queens

Νομίζω μετά από τόσες σεζον American Horror Story το στομάχι μου έχει συνηθίσει πια ώστε να υποδεχτεί αυτό το υβρίδιο, κάτι σε Glee κάτι σε AHS κάτι από λίγο πολύ απ’ όλα. Το cast είναι γεμάτο με γνωστούς ηθοποιούς όχι μόνο της τηλεόρασης αλλά του κινηματογράφου καθώς και της μουσικής βιομηχανίας, βλέπε Emma Roberts, Jaimie Lee Curtis, Lea Michelle, Ariana Grande κλπ… αλλά και νέα πρόσωπα που συνθέτουν μια μαύρη αμερικανική σπλατεροκωμωδία που θα σε κάνει και να γελάσεις και να ξεράσεις. Ναι το ξέρω ότι είπα ότι πλέον έχω ένα υπερήφανο γερό στομάχι, αλλά τόση σπλατεριά καταντάει αν όχι αηδία, κλισέ σίγουρα. Παρ’ όλα αυτά δεν βιάζομαι να την διαγράψω ακόμα, καθότι πολύ φρέσκια μπορεί να λάμψει στη συνέχεια. Σύμφωνα με τους παραγωγούς, στόχους τους είναι κάθε σεζόν να επιβιώνουν δύο μόνο χαρακτήρες μέχρι την επόμενη σεζόν, όπου θα αρχίζει πάλι το λουτρό αίματος. Για τους fan του είδους.

M.K.

Εγώ και ο άλλος μου εαυτός στο facebook, στα social media. ***

*** Monologies.com

Τι είμαι εγώ στην πραγματικότητα, εσύ και όλοι μας οι φίλοι. Ανοίγοντας λογαριασμό σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας ξανά, δημιουργούμε μία εικόνα. Όλα για το φαίνεσθαι και το «μου αρέσει» ή «like», όπως θέλει τα λέει ο καθένας. Οι ειδοποιήσεις κόκκινα σημάδια, ότι κάποιος μας σκέφτηκε. Πόσο ανάγκη έχουμε να νιώθουμε ξεχωριστοί, είδωλα ανάμεσα στα μέλη της μικρής μας κοινότητας.

Αυταπάτες οι κοινοποιήσεις μας, για να προσελκύσουμε και να σαγηνεύσουμε τους φίλους μας. Κυνηγοί της αγάπης τους, μπροστά και πίσω από τον φακό. Θα πρέπει να σταθούμε καλύτερα την επόμενη φορά στην κάμερα, να ανεβάσουμε κάποιο πιο ψαγμένο φιλοσοφικό απόφθεγμα. Γιατί έτσι επιδεικνύουμε το πόσο ενδιαφέροντες είμαστε, πόσο βάθος έχουμε. Το χρονολόγιο λειτουργεί ως λευκός καμβάς, εμείς οι ζωγράφοι.

Πόσο σαθρό το οικοδόμημα που εμείς οι ίδιοι χτίσαμε. Είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία, αλλά και ένδειξη μιας εποχής που το ψηφιακό αποτύπωμα μετράει περισσότερο από το ίδιο μας το στίγμα σε πραγματικές περιστάσεις. Εταιρίες πριν καν προσλάβουν, «συμβουλεύονται» και ρίχνουν  μια ματιά σε μας, στο προφίλ μας λες και γνωρίζουν ποιοι είμαστε εμείς και αποφασίζουν. Το δικαίωμα, ποιος το δίνει αναρωτιέμαι όταν βγάζουμε εμείς οι ίδιοι τα άπλυτα μας δημόσια. Γιατί μην γελιέστε μπορεί το προφίλ να είναι μία πτυχή του εαυτού μας, ωστόσο δεν είμαστε εμείς. Το προφίλ είναι απλώς μια στιγμή μας, τόσο χαρακτηριστική του ποίοι είμαστε όσο είναι η αγαπημένη μας τσίχλα. Μασάς και πετάς.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ούτε το facebook, ούτε οι δυνατότητες αυτού. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Παρασυρμένοι από την μαζική συμπεριφορά, υιοθετούμε πρότυπα ξένα σε εμάς, μη συνεπή και ενδεικτικά του χαρακτήρα μας μόνο και μόνο για να γίνουμε αρεστοί. Η επιβεβαίωση που προσδοκούμε μέσα από τα social media, μαρτυρά την αδυναμία μας να αποδεχτούμε το εγώ μας. Έχουμε καταντήσει πολλοί από εμάς να θεωρούμε ως πιο σημαντική την άποψη που έχουν οι άλλοι για εμάς, απ’ ότι εμείς οι ίδιοι για εμάς. Και όλα αυτά γιατί στη ψηφιακή μας κοινωνία, ο μιμητισμός είναι το Α και το Ω στο υποσυνείδητο.  

Γκρίζες ζώνες τα προφίλ, δεν χρειάζεται να τα χαρακτηρίσουμε άδικα μαύρα όλα ή άσπρα. Σημασία έχει να λειτουργούμε με πλήρη συνείδηση, χωρίς να λογαριάζουμε του τι θα συμβεί μετά. Έχει άραγε τόση σημασία να ανεβεί ο αριθμός των «like», μετά από μία δημοσίευση μας; Στο κάτω κάτω της γραφής, ποιος ενδιαφέρεται αν ο χρήστης «Χ» αισθάνεται «ευλογημένος» ή ότι «τον αγαπούν», πίνοντας καφέ στο Μικρολίμανο; Σοβαρά τώρα ποιος αισθάνεται έτσι; Για ποιο λόγο μια ολόκληρη γενιά χρηστών έχει μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία να ενημερώνει για κάθε της κίνηση; Που πήγε το μυστήριο; Η ανάγκη για ιδιωτικότητα και για απόλαυση της ζωής σε πραγματικούς όρους και όχι σε ψηφιακούς;

Μέρα την ημέρα, αφήνουμε όλο και περισσότερα σημάδια της καθημερινότητας μας, εγκαταλείποντας ένα κομμάτι της ελευθερίας μας. Δίνουμε με τη δική μας, ελεύθερη βούληση την άδεια σε μηχανές αναζήτησης, σε εταιρίες μάρκετινγκ και διαφήμισης να στοιχειοθετούν ένα προφίλ για εμάς που το χρησιμοποιούν μετέπειτα ως εργαλείο για να μας παγιδεύσουν σε ένα φαύλο κύκλο κατανάλωσης νέων προϊόντων. Μας δημιουργούν ανάγκες, κατασκευασμένες για εμάς από εμάς, στο βωμό του κέρδους. Γινόμαστε ένα στατιστικό νούμερο, εργαλείο για να εξάγουν οι μεγάλες πολυεθνικές συμπεράσματα για το πως να χειραγωγούν τα πλήθη, πως να δίνουν σε μας ό,τι νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Ενώ στην πραγματικότητα αυτά που τους παραχωρούμε είναι πολλά περισσότερα.

Πόσο δύσπεπτα όλα αυτά, αν αναλογιστεί κανείς πόσο ελαφρά τη καρδία χρησιμοποιούμε το facebook. Σκεφτείτε το.

Μ.Κ.

 

Κεφάλαιο Pilates

Οφείλω να ομολογήσω, προτού ξεκινήσω το όλο εγχείρημα, εγώ και η γυμναστική δεν είχαμε και πολλά πάρε δώσε. Που και που έριχνα κανά τρέξιμο στο άλσος, αλλά ως εκεί. Να ιδρώνω σε αίθουσα γυμναστηρίου, ήταν κάτι σαν αστείο για μένα.

Έλα όμως που αλλάζουν τα πράματα και ήρθε από ψηλά ένα τούβλο και προσγειώθηκε στη παλιοκεφάλα μου και με είδα ζεν. Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές της ζωής μου, που απλά γύρισα διακόπτη και είπα να ασχοληθώ με το σώμα μου. Όνειρα για παραλίες δεν είχα ούτε πίστευα στο ελάχιστο ότι θα καταφέρω κάποιο προφανές αποτέλεσμα. Βλέπεται τα έτρωγα και τα τρώω τα γλυκάκια μου, αμαρτία ξε-αμαρτία, το παραδέχομαι.

Πιλάτες από τον Πιλάτο με αγάπη. Λεπτομέρειες ως προς τα ιστορικά δεν θα σας δώσω να’ ναι καλά η wikipedia και όλοι οι γυμναστές και οι αρθρογράφοι fit ιστοσελίδων. Αυτό που θέλω να μοιραστώ είναι ότι από τότε που ξεκίνησα μέχρι σήμερα, 7 μήνες δηλαδή, έχω δει αλλαγή θαυματουργή. Κάπου διάβασα, ότι οι πιλάτες δεν είναι για όλους αυτούς που θέλουν να δουν γρήγορα αποτελέσματα, αλλά τους ανταπαντώ ότι τα γρήγορα αποτελέσματα είναι γι’ αυτούς που δεν έχουν σκοπό να επιτύχουν και σπουδαίες αλλαγές. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή και τα αποτελέσματα θα ‘ρθουν λίγο λίγο.

Από την προσωπική μου εμπειρία, τα πρώτα εμφανή αποτελέσματα ήρθαν στους 2 μήνες, απ’ όταν ξεκίνησα. Το σώμα μας είναι εργαλείο και όλες οι ασκήσεις πιλάτες φροντίζουν έτσι ώστε όχι μόνο να εξοικειωθούμε με το σώμα μας, αλλά και να το ξεκλειδώσουμε βήμα βήμα, όσο ανεβαίνουμε επίπεδο ακόμα και στις ίδιες ασκήσεις που ξεκινάει κανείς ως αρχάριος, μέχρι και σε άλλες πολύ πιο απαιτητικές, η διαφορά είναι σταδιακά εμφανής.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στις πιλάτες, είναι ο έλεγχος και οι σωστές αναπνοές. Ουσιαστικά χωρίς αυτά δεν πας πουθενά. Η σωστή οξυγόνωση του σώματος είναι το Α και το Ω. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια μίας άσκησης, μέσα στη λογική του να καταφέρεις να την εκτελέσεις, ζορίζεις τον εαυτό σου και ξεχνάς το προφανές…να αναπνεύσεις. Έπειτα είναι ουσιώδες να μάθεις να ελέγχεις το κέντρο του σώματος, την κοιλιά. Αρχικά, αυτό το κομμάτι είναι παλούκι αλλά το ξεπερνάς και αυτό με επιμονή. Η κοιλιά οφείλει να είναι σφυκτή όση ώρα γυμνάζεσαι για να συγκρατεί μέση και να σου δίνει δύναμη και ισορροπία στις διάφορες ασκήσεις. Με λίγα λόγια πρέπει να καταφέρνεις ανά πάσα στιγμή να έχεις το σώμα σου υπό έλεγχο.

Παρακάτω σας παραθέτω κάποιες από τις αγαπημένες μου ασκήσεις. Είπα  επίσης να ανεβάσω καμία πριν και μετά φωτογραφία, αλλά είπα άσε μην γελοιοποιηθούμε τελείως…Η κυρία που βλέπεται στα παρακάτω  video είναι θεά Sian Marshall, βρείτε την και στο instagram, απλά δεν υπάρχει η γυναίκα. Οπότε πρέπει φαντάζομαι να με εμπιστευτείτε, ειδικά οι γυναίκες. Κάνει θαύματα αυτή η γυμναστική, θα σας το λένε και οι γύρω σας μετά…τσεκαρισμένο.

4 +1 στυλ ανδρών

Γράφω που γράφω τόσο καιρό και πρήζω κόσμο με τις αμπελοφιλοσοφίες μου, σκέφτηκα μήπως το επόμενο μου βήμα να είναι κάτι πιο ανάλαφρο… Σε φάση, ρε κορίτσια εσείς τον άντρα πώς τον θέλετε; Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι πιο κάτω γραμμές, με ιδρώτα, φαντασία και ολίγη βαριεστιμάρα. Σεβόμενη απόλυτα εσάς όμως, σας παρουσιάζω τα 5 στυλ ανδρών που θα κρίνετε εσείς αν αξίζει ή όχι να δοκιμάσετε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:

Στυλ 1: Το λαϊκό παιδί

Ο άνδρας είναι άνδρας και δεν σηκώνει μύγα στο… για μισό λεπτό λαϊκός δεν έγραψα;;; Πήγα να παρασυρθώ αλλά δεν νομίζω ότι απέχω και πολύ εν τέλει. Το λαϊκό παιδί είναι άτομο της πιάτσας, ακούει Κιάμο, μιλάει για αμάξια, καπνίζει, πίνει καφέ, βλέπει μπάλα. Κοινώς ο μέσος Νεοέλληνας ένα πράμα, συχνάζει στα trendy στέκια και πίνει το ποτό του όρθιος στο χέρι στα μπαρ, φυσικά δεν χορεύει ποτέ, χορεύουν οι άντρες μωρέ;;;

Θα έλεγα πως έχει και μία αδυναμία στη μανούλα του, αλλά τώρα αυτό είναι μεγάλη κουβέντα και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία των αντρών είναι μαμάκιδες. Όπως και να’ χει για τον λαϊκό άντρα η μαμά και η εκκλησία είναι μέσα. Συγγνώμη αν πετώ το θέμα «εκκλησία», τόσο άκυρα αλλά ναι είναι και θρήσκο το λαϊκό παιδί. Γενικώς το λαϊκό παιδί δεν είναι σνομπ, θα σου ανοιχθεί εύκολα, άνδρας για σπίτι, άσε που θα ξέρει και από ηλεκτρικά!!! Αν δεν σας γεμίζει το μάτι το λαϊκό παιδί σκεφτείτε μόνο ότι έχουμε κρίση και οι μάστορες κοστίζουν.

Στυλ 2: Ο ΔΑΠ-ίτης

Χωρίς να θέλω χρωματίσω, το στυλ ΔΑΠ-ίτης μπορεί να είναι και φιλελεύθερο. Αυτό που θέλω να εκφράσω στην πραγματικότητα, είναι το στυλ φλώρος ή αλλιώς το στυλ Β.Π. Ο άνδρας αυτός αν δεν έχει χρήματα έχει στυλ και αν έχει χρήματα έχει τουπέ. Γενικώς ο άνδρας ΔΑΠ-ίτης καλεί λίγο από Vogue πριν βγει από το σπίτι. Τώρα που το σκέφτομαι για κάτι τέτοιους τύπους πρέπει να είσαι μονίμως στην πένα. Τσαντούλα χειρός, ισιωμένο μαλλί, make-up και φυσικά να είσαι κορίτσι κλίκας.

Αχ τα ΔΑΠ-ιτάκια, δεν έχει σημασία που φαίνονται λιγότερο αρρενωποί από το μέσο αρσενικό, τα ΔΑΠ-ιτάκια έχουν στυλ. Και επειδή πλέον είναι της μόδας και η γυμναστική τα ΔΑΠ-ιτάκια οφείλουν να είναι γυμνασμένα, το ξέρουν και αυτά. Τελευταίο μυστικό σχετικά με αυτή την κατηγορία είναι φυσικά τα gadget. Σας προκαλώ να μου βρείτε έναν, ΕΝΑΝ, που να μην έχει smartphone. Enough said.

Στυλ 3: Ο εναλλακτικός

Τώρα μάλιστα, ο τύπος αυτός θα ασχολείται σίγουρα με τη μουσική. Τι;;; Δεν έχετε ιδέα από μουσική;; Απαράδεκτες. Τι;;; δεν ντύνεστε σαν χίπισσες των Εξαρχείων;; είστε να μην πω…

Χμμ ο εναλλακτικός μάλλον είναι ιδιαίτερος άντρας. Μπορεί να είναι και παχουλός μπορεί να είναι και λιγνός. Δεν έχει τόσο σημασία ούτε η διατροφή, ούτε η γυμναστική για αυτόν. Ο εναλλακτικός μυρίζει μπάφο από χιλιόμετρο και κάνει κάμπινγκ τα καλοκαίρια. Κατά πάσα πιθανότητα είναι αριστερός και φοράει χύμα T-Shirts που όμως τα φοράτε και εσείς γιατί είναι used και ότι πρέπει για τον ύπνο.

Στυλ 4: Το κακό παιδί

Θα έγραφα και για το καλό, αλλά μεταξύ μας όλες δεν τα βαριόμαστε αυτά;;; Έτσι λοιπόν θα αρκεστώ στο παλιό, κλασικά εικονογραφημένο κακό παιδί.

Το κακό παιδί έχει την εξής ιδιότητα, εντάσσεται σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Ουσιαστικά το κακό παιδί μπορεί να είναι λαϊκό, φλώρος και εναλλακτικός. Πολύ απλά είναι αυτός που θα ερωτευτείς και που θα σου σκίσει την καρδιά σου στα δύο. Αυτός που θα σε κάνει να γελάσεις όσο δεν πάει και να μισήσεις μετέπειτα όλο το αρσενικό είδος μία και καλή.

Είναι σέξι, γνωρίζει από γυναίκες –αφού πηδάει ό,τι κινείται- και έχει κακό σκοπό. Να σε παρασύρει στο έλεος της ακολασίας. Μην στεναχωριέστε κορίτσια όλες θα δοκιμάσουμε κακό παιδί. Αναπόφευκτο κακό και παραδόξως νόστιμο. Όμως οι άνθρωποι αλλάζουν οπότε δεν ξέρετε ποτέ, η ελπίδα… ξέρετε τι κάνει… μη γίνω τελείως γραφική.

Στυλ 5: «Γιάνης»

Και τώρα που όλες οι γυναίκες ακούν «Γιάνης» -με ένα «ν» προσοχή στις απομιμήσεις- και λιώνουν ακούγοντας για ομόλογα και χρέη, μπορούμε να μιλήσουμε επιτέλους για το τέλος του φλώρου. Μα καλά ρε κορίτσια, σοβαρά ποια θα γυρίσει να κοιτάξει τον μπέμπη με τη ζακέτα και το μαλλί κοκόρι; Όταν κυκλοφορεί ο «Γιάνης»; Ευτυχώς που γινόμαστε μάρτυρες στην ανάδυση του νέου στυλ άνδρα ά λα Βαρουφάκης. Στιβαρός, μορφωμένος, άνετος όσο δεν πάει, με καράφλα που θυμίζει λίγο  Jason Statham (θα ορκιζόμουν!!!) και να τολμήσω να πω καθηγητής;;; Τι άλλο θέλετε δηλαδή;;;

Αχ αχ αχ αναστενάζουν οι κορασίδες βλέποντας τον «Γιάνη» στην tv, ποιος να το φανταζόταν ότι τα οικονομικά είναι τόσο ενδιαφέροντα;; «Μαθητριούλες» σε όλη την Ελλάδα λιώνουν μπροστά στην οθόνη, αφήνοντας έκτακτο για έκτακτο να μην πάει χαμένο. Ο «Γιάνης» στην Γαλλία, ο «Γιάνης» στην Αγγλία, ο «Γιάνης» και η ιστορία με το δερμάτινο και πάει λέγοντας. Σε λίγο θα βγει και σειρά ο «Γιάνης» ανά την Υφήλιο, ο «Γιάνης» κατακτά τώρα και την Ασία κλπ, σύντομα και στο τόπο σας. Αμήν.

 M.K.

Και άλλη σάρκα και μετά τίποτα

Άλλο αγάπη και άλλο σεξ. Οι άντρες λένε πως τα ξεχωρίζουν ενώ οι γυναίκες λίγο πιο δύσκολα. Δεν μπορώ με βεβαιότητα να απαντήσω τι είναι αυτό που ζητάμε ως όντα περισσότερο, αλλά σίγουρα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Τι και αν προερχόμαστε από διαφορετικούς πλανήτες, στα ερωτικά μας τα κάνουμε και οι δύο σκατά στα μούτρα μας.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ στις παρέες μου και γενικότερα στους γύρω μου το φαινόμενο των εκπτώσεων τόσο στα συναισθήματα όσο και στο σεξ. Από τη μία έχουμε περιπτώσεις των «σχεσάκιδων» – οι οποίοι κατά τη γνώμη μου είναι το σιγανό ποταμάκι όπου όπου ποταμάκι βάλε κέρατο- και από την άλλη έχουμε τους «να περνάμε καλά και χωρίς δεσμεύσεις». Τελικά με όλα αυτά κάνουμε καθόλου καλό σεξ ή το έχουμε χάσει τελείως; Δεν λέω υπάρχουν και αυτοί που περνάνε καλά και είναι ερωτευμένοι. Ευτυχώς ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Απορώ όμως πως γίνεται στην εποχή μας που πλέον –υποτίθεται- τα πέπλα της υποκρισίας και των ταμπού πέφτουν ένα ένα, οι περισσότεροι είτε να μην απολαμβάνουν τις χαρές της ηδονής είτε να αρκούνται σε sexbuddies. Μήπως και λέω μήπως ήρθε το τέλος των σχέσεων όπως τις ξέραμε;

Και γιατί τότε ακούω κόσμο να λέει ατάκες του style «βαρέθηκα να είμαι μόνος;» αλλά και «θέλω να βρω κάποιον». Αφού θέλουμε να αγαπηθούμε γιατί δεν αγαπιόμαστε ρε παιδιά; Θα μου πείτε μάλλον πιο συχνές είναι άλλες ατάκες όπως «θέλω κάτι χαλαρό», «δεν θέλω δεσμεύσεις» κλπ. Όλα αυτά  όμως θα μπορούσε να είναι άκρως γενικά και χωρίς νόημα… έλα μου όμως που κατά βάση όλοι αποζητούμε τρυφερότητα και αγάπη. Ναι ναι ακόμα και οι σκληροτράχηλοι και χοντρόπετσοι μαλάκες που μπλέκουμε κατά καιρούς. Ναι καλέ αυτοί που σου λένε πράγματα που ακούγονται κάτι μεταξύ «θα ζήσω ελεύθερο πουλί και όχι κορόιδο στο κλουβί» και πάει λέγοντας. Αυτοί που δυσκολεύονται να μείνουν πιστοί ακόμα και στο σκύλο τους.

Βέβαια μην με παρεξηγείτε το να μένεις πιστός σε μία σχέση, θέλει κόπο που καμία φορά δεν αξίζει κιόλας. Γιατί η απιστία ρέει μέσα στο ανθρώπινο dna εξού και ο λόγος που μας φαίνονται πιο κοντές οι πόρτες καμία φορά. Διότι το κέρατο πολλοί εμίσησαν την απιστία ουδείς. Η αλήθεια είναι πως η φύση δεν μας γέννησε πιστούς …ο λόγος; Μα φυσικά αυτή η ριμάδα διαιώνιση του είδους… τι άλλο; Σου λέει ο πολλαπλασιασμός της κοινωνίας και κατά συνέπεια των μελών της είναι το Α και το Ω. Χμ πολύυυ ενδιαφέρον και τότε γιατί γκρινιάζουμε και απαιτούμε αποκλειστικότητες; Σου λέει πάλι κοινωνικοί είναι οι λόγοι …για να μην χάνει το παιδί τη μάνα και βασικά να καπαρώνουν οι πατριάρχες αυτού του κόσμου τις γυναίκες τους. Μάλιστα, άρα να υποθέσουμε ότι όλα έγιναν για σκοπιμότητες … για ένα status-quo; Και ο έρωτας;

Η συνέχεια του άρθρου στο http://www.monologies.com/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1/