Την γνώρισα πριν ένα χρόνο και δύο μήνες περίπου σε ένα φροντιστήριο αγγλικών που θα δίναμε και οι δυο εξετάσεις για proficiency. Είχα ρωτήσει την καθηγήτρια αν μπορώ να παρακολουθήσω ενα μάθημα πριν κάνω την εγγραφή μου και εκείνη μου είπε οτι δεν υπήρχε προβλημα.Όταν μπήκα μέσα στην αίθουσα η μόνη κοπέλα που καθόταν και με κοίταζε στα μάτια ήταν η Μάριον.Έτσι πήγα και κάθισα δίπλα της.Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω ακριβώς αλλά σου αποπνέει κάτι που σε κάνει να θες να πας να την πλησιάσεις και να της μιλήσεις…ίσως είναι η ενέργεια που εκπέμπει η οποία είναι ζωγραφισμένη στο διαρκές χαμόγελό της. Έτσι λοιπόν γνώρισα εγώ το κολλητακι μου, την Μάριον όπως την λέω εγώ..(γιατί σε μένα έτσι συστήθηκε και από τότε έτσι την φωνάζω)
Τους πρώτους μήνες βέβαια δεν κάναμε κολλητή παρέα.Πιστεύω οτι το χρονικό σημείο που κολλήσαμε είναι όταν αποφασίσαμε να είμαστε μαζί στα προφορικά του proficiency,οπότε και αρχίσαμε να συναντιόματε συχνά στα starbucks της περιοχής μας για εξάσκηση.Εκει αρχίσαμε να γνωρίζουμε η μία την άλλη καλύτερα και διαπιστώσαμε πόσο ταιρίαζουμε..Μετά αυτός ο καφές και οι χαλαρές βόλτες στην πλατεία έγιναν σχεδόν καθημερινή συνήθεια μέχρι και σήμερα.Ξέρω οτι μετα απο κάθε κουραστική και ατελείωτη μέρα θα την δω και θα πάμε για τον καθιερώμενο μας καφε ή ένα χαλαρό περίπατο.Και εκεί θα μιλήσουμε για τα πάντα…γιατί νιώθω άνετα μαζί της. Μπορούμε να κατσούμε να μιλάμε ατελείωτες ώρες χωρίς να καταλάβουμε πότε πέρασε τόσος χρόνος.Είναι το φιλαράκι μου που εμπιστεύομαι και μπορώ να της ανοίξω την καρδιά μου και να με καταλάβει.Είναι αυτή, που η σκέψη μου, αποτελεί προέκταση της δική της σκεψης,που δεν χρειάζεται να λέμε πολλά γιατί τις περισσότερες φορές σκεφτόμαστε ακριβώς το ίδιο πράγμα..που δεν ντρέπομαι να της πω τις σκέψεις που,που δεν φοβάμαι πως να της μίλησω μήπως και παρεξηγηθεί,που δεν θα με κρίνει γιατί απλά είναι η φίλη μου, το ΚΟΛΛΗΤΑΚΙ ΜΟΥ.
Και εκεί που τελικά βρήκες κάποιο φίλο που να ταιριάζετε τόσο πολύ έρχεται κάποιες φορές μια στιγμή που οι δρόμοι σας χώριζουν…που πρέπει να ακολουθήσετε ξεχωριστά μονοπάτια γιατί δυστυχώς δεν γίνεται διαφορετικά.Και το μονοπάτι αυτό μπορεί είναι ένα ταξίδι στο εξωτερικό,ενα ταξίδι στο Παρισι. Ναι το κολλητάκι μου φεύγει για Γαλλία,να κυνηγήσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της,να ανακαλύψει κάτι που δεν έχει βρει ακόμα εδώ και την θαυμάζω απιστεύτα για αυτό…
Στην αρχή δεν το είχαμε συνηδητοποίησει αλλά μόλις έφτασε η τελευταία της βραδιά εδώ και έπρεπε να την αποχαιρετήσω δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου…και είπαμε αντίο..ενα αντίο όμως που σημαίνει ότι θα τα ξαναπουμε,ότι δεν θα χαθούμε και ότι θα μου λείψεις…γιατί ακόμα και να είσαι μακριά αυτό δεν σημαίνει ότι παύεις να είσαι το κολλητάκκι μου και ότι θα σε ξεχάσω…Δεν φοβάμαι που θα φύγεις,δεν φοβάμαι που θα σου πω αντίο γιατί είμαι σίγουρη ότι οι δρόμοι μας θα ξανασυναντηθούν πάλι καπου λίγο πιο πέρα…οπότε θα σου πω εις το επανιδείν,θα σου πω οτι θα μου λείψεις,θα σου πω μην φοβάσαι γιατί στο τέλος όλα θα πάνε καλά γιατί το αξίζεις…<3
stef.(s)k
ΑπενοΧοποιημένο 