Όλοι μας, είτε το έχουμε κάνει συνειδητά είτε όχι, έχουμε τουλάχιστον μια φορά «χτίσει» έναν αόρατο τοίχο γύρω μας. Ένα τοίχο όχι αληθινό, που μπορεί να είναι αόρατος, είναι όμως τόσο αδιαπέρατος όσο θα ήταν ένας πραγματικός. Ο τοίχος αυτός έχει το σκοπό να μας «προστατέψει». Αυτό που μας ωθεί να τον δημιουργήσουμε είναι ο φόβος και οι ανασφάλειες μας. Είτε έχουμε ήδη πληγωθεί και αμυνόμαστε, είτε φοβόμαστε μην πληγωθούμε. Ναι μεν, αυτός ο τοίχος για οποιονδήποτε λόγο έχει δημιουργηθεί μπορεί να μας προστατέψει… Όμως στο τέλος καταλήγει να μας στερήσει σημαντικά πράγματα… όπως το να είμαστε ανοιχτοί στις προκλήσεις, να ζούμε αυθόρμητα και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Έχοντας λοιπόν και εγώ κατά καιρούς στο παρελθόν ανυψώσει τέτοιους «τοίχους» για διάφορους λόγους (πράγμα που πολλές φορές κάνω χωρίς να το συνειδητοποιώ ακόμα και τώρα απέναντι σε καταστάσεις που με φοβίζουν), συνειδητοποίησα ότι ναι μεν πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί, όμως με το να προστατεύουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας, χάνουμε ευκαιρίες να είμαστε ευτυχισμένοι. Σκεφτείτε λοιπόν και συνειδητοποιήστε τους «τοίχους» που είχατε ή έχετε ανυψώσει και εσείς σε καταστάσεις που φοβάστε… Αφού αναλογιστείτε τους λόγους που το έχετε κάνει, πάρτε φόρα και γκρεμίστε τους… Κάντε τους θρύψαλα και κομμάτια. Αφεθείτε στο να αισθανθείτε, στο να κάνετε αυτό που φοβάστε, στο να αντιμετωπίσετε δύσκολες καταστάσεις που σας τρομάζουν και ας πληγωθείτε… Γιατί, δεν ορίζουν μόνο οι χαρούμενες στιγμές αυτό που είμαστε. Μέσω του φόβου ή του πόνου, ωριμάζουμε και γινόμαστε μια καλύτερη και δυνατότερη εκδοχή του εαυτού μας. Μη φοβάστε να πληγωθείτε ή να πονέσετε… Να ρισκάρετε…Ναι μπορεί να πέσετε και μάλιστα χωρίς «αλεξίπτωτο», όμως θα ξανασηκωθείτε…
Ρ.Α
ΑπενοΧοποιημένο 