Εμείς οι γυναίκες ως γνωστόν είμαστε φύσει απρόβλεπτες, συναισθηματικές, περίπλοκες και βασικά ένα κουβάρι. Μέσα σ’όλα αυτά τα τυπικά χαρακτηριστηκά μας, λόγω εθιμοτυπίας και κοινωνικών νορμών, οφείλουμαι να είμαστε και πιο σοβαρές γιατί λίγο πολύ όλοι αυτό δεν περιμένουν από τις γυναίκες; τουλάχιστον παλαιότερα. Αυτά φυσικά τα λέγανε οι παλιοί (γιαγιάδες, παππούδες, ο μπάρμπας από το χωριό και πάει λέγοντας), καθότι ήταν σύνηθες να θεωρούνται οι άντρες ως τα «μαύρα» αλλά κατά τα άλλα τρισχαριτωμένα πρόβατα που όλες τους τις σκανταλιές λίγο πολύ τους τις συγχωράμε. Όλα αυτά μάλλον ήταν και ίσως παραμένουν ακόμα απομεινάρια μιας καταπίεσης που είχαν ή και έχουν υποστεί οι γυναίκες κατά καιρούς από τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Ήδη από πολύ μικρά τα κορίτσια ξεχωρίζουν στο σχολείο ως πιο πειθαρχημένα από τα μικρά αγοράκια. Είχα διαβάσει κάποτε ή μια φιλόλογος στο γυμνάσιο μας είχε πει, ότι λόγω όλων αυτών των στερεοτύπων-καταλοίπων μιας άλλης ξεχασμένης και αλλότινης εποχής, το γυναικείο φύλο υποσυνείδητα φέρεται πιο σοβαρά συγκριτικά με τους άντρες που από πάντα ήταν ελεύθεροι να πράττουν κατά το δοκούν.
Τι γίνεται όμως σήμερα; Πόση σοβαρότητα μπορούμε να αντέξουμε σε μία εποχή που όλα καταρρέουν και μοιάζουν σαν μια απύθμενη άβυσσο; Σύμφωνα με τις στατιστικές οι γυναίκες και δη οι νέες, είμαστε αυτές που πλήττονται περισσότερο από την ανεργεία. Κάθε μέρα πρέπει να παλεύουμε για να διεκδικήσουμε τη θέση μας στην κοινωνία. Όμως αυτό που με ανησυχεί, είναι τι γίνεται με τη ψυχική μας κατάσταση. Βρίσκουμε άραγε τον απαραίτητο χρόνο για να πατήσουμε παύση, σε όλους αυτούς τους σοβαρούς κατά τα άλλα προβληματισμούς που μας έχουν βάλει να χορεύουμε χωρίς σταματημό, σε ένα ρυθμό που δεν επιλέξαμε αλλά οι καταστάσεις ορίσαν;
Χρόνο για ανούσια πράγματα; ή και ουσιώδη, που όμως μας βγάζουν από την πληκτική πραγματικότητα και δίνουν φως στη ζωή μας. Πώς να βρεις την χρυσή τομή αν δεν παίζεις λίγο με την διάθεση σου; Πώς να είσαι καλά μέσα σου αν σε τρώει συνέχεια το σαράκι της σοβαρότητας που τόσο έχει αμαυρώσει την αγνότητα του καθενός μας. Έχουμε γίνει φοβάμαι όλοι πραγματιστές, πού είναι οι ονειροπόλοι; Ξέγνοιαστες στιγμές πρέπει και οφείλουμε να ζούμε κάθε μέρα έστω και λίγο, για να ανανεώνεται το πνεύμα, να δέχεται ερεθίσματα και να μάθει να σκέφτεται πέρα από τα κοινωνικά πρότυπα και τις απαιτήσεις.
Και εμείς οι γυναίκες έχουμε πολλή τρέλα μέσα μας, σε αυτό θα συμφωνήσουν πολλοί άντρες. Ας σταματήσουμε λοιπόν να τα παίρνουμε όλα τοις μετρητοίς και ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χαλαρώσει, ωστέ να ανακαλύψουμε εκείνες τις κρυφές πτυχές του εαυτού μας που μας κάνουν να έχουμε ένα χαμόγελο το πρωί. Μία θετική σκέψη αρκεί για να πυροδοτηθεί το δημιουργικό μέρος του εγκεφάλου μας και να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι.
Ας διασκεδάσουμε λοιπόν με τη σοβαρότητα της εποχής και ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας για να γίνουμε καλύτερες, όπως η κάθε μία μας ξεχωριστά το εννοεί και όχι όπως τα κατάλοιπα μιας παλαιάς κοινωνίας περιμένουν να είμαστε.
M.K.
ΑπενοΧοποιημένο 