Ο ρατσισμός είναι παγκόσμιος, σχεδόν καθολικός. Ειδικά στις μέρες μας, είναι ένα από τα θέματα που μας απασχολούν όλο και περισσότερο στην Ελλάδα, κυρίως λόγω φαινομένων σαν την άνοδο της “Χρυσής Αυγής” και την αύξηση της παράνομης μετανάστευσης. Μέσα σε όλα αυτά αν προσθέσουμε και την παρατεταμένη οικονομική κρίση στη χώρα, το έδαφος γίνεται πρόσφορο για την έξαρση του ρατσισμού. Όμως πέρα από τις προφανείς εκδηλώσεις ρατσισμού σε μετανάστες, μειονότητες και αλλόθρησκους, ο ρατσισμός συναντάται και έχει κυρίως να κάνει με το διαφορετικό.
Είναι άραγε στη φύση του ανθρώπου να φοβάται το διαφορετικό; το άγνωστο; Και αν πιστέψουμε στα λόγια του Σωκράτη ότι κανείς δεν γεννιέται κακός αλλά απλά κανείς δεν μας μαθαίνει το καλό, γιατί πολλές φορές εμείς οι ίδιοι που αυτοβαφτιζόμαστε ως “καλοί”, υιοθετούμε συμπεριφορές που μόνο ως “καλές” δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν; Δηλαδή, γιατί πολλές φορές αστειευόμενοι χρησιμοποιούμε αθώες λέξεις για να κηλιδώσουμε κάποιον, λέγοντας περιφρονητικά ο “Πακιστανός”, ο “Αλβανός”. Γιατί υποτιμούμε κάποιον αμέσως αμέσως όταν αντιλαμβανόμαστε ότι έλκεται από το ίδιο φύλο; Γιατί φοβόμαστε να κοιτάξουμε στα μάτια αυτόν που το χρώμα του είναι διαφορετικό από το δικό μας;
Εν πάση περιπτώσει γιατί σπεύδουμε να καταδικάσουμε τον οποιονδήποτε απλά και μόνο γιατί “φαίνεται” να είναι αλλιώς, να μην μας μοιάζει; Αγαπάμε τόσο πολύ την ομοιομορφία και την εξαίρουμε, όταν τα κριτήρια για τον ορισμό της καθορίζονται από ποιον ακριβώς; Πόσο κενά μου ακούγονται σχόλια του τύπου “Είναι ωραία για μαύρη;” και είναι ωραία σύμφωνα με τα μάτια μας, επειδή έχει καυκάσια χαρακτηριστικά. Μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα με την αγάπη που γεννιέται μεταξύ διαφορετικών λαών και φυλών. Η αγάπη βασίζεται στα συναισθήματα και όχι στη εξωτερική εμφάνιση. Άρα λοιπόν, γιατί να είναι taboo να ερωτευτεί σήμερον ημέρα κάποια έναν Αλβανό ή ένα Τούρκο, αλλά το να ερωτευτεί ένα Γάλλο ή Ιταλό, θεωρείται εντάξει;
Θυμάμαι περιπτώσεις που με ανατριχιάζουν και μου προκαλούν αηδία για μερικούς ανθρώπους και βασικά αηδία για το πως σκέφτεται καμία φορά το ανθρώπινο μυαλό. Παιδιά δημοτικού ήθελαν να δηλητηριάσουν συμμαθήτρια τους, δίνοντας της τσίχλα βουτηγμένη σε κολόνια, επειδή αυτή ήταν διαφορετική, ήταν μαύρη. Πόσο θλιβερό να είσαι θεατής σε τέτοια περιστατικά; όταν μικρά παιδιά, ό,τι πιο αγνό δηλαδή, σκέφτονται τέτοιου είδους αποτρόπαιες πράξεις;
Γενικά το σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας μας και αυτό ίσως θα έπρεπε να ανησυχεί τους περισσότερους. Τι παράδειγμα δίνουμε στο μέλλον της χώρας; Το παράδειγμα του μίσους; Η “Χρυσή Αυγή” ήδη προχωράει στην ίδρυση νηπιακών σταθμών, ενώ ήδη λειτουργεί κατηχητικό αυστηρά για Έλληνες. Δεν ανησυχεί την πολιτεία μια τέτοια στρατηγική; γιατί περί στρατηγικής πρόκειται και μάλιστα από τις καλύτερες. Η ανάπλαση ενός ατόμου από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, για την δημιουργία ανθρώπων με ιδέες ντροπής, υπερ του ναζισμού και κατά του διαφορετικού, συμβάλλει στη δημιουργία αποθέματος υπανθρώπων που πορεύονται με το μίσος. Πλύση εγκεφάλου.
Κάποτε είχα δει ένα ντοκυμαντέρ που έλεγε ότι στην υποθετική περίπτωση που ερχόταν ο άνθρωπος σε επαφή με εξωγήινους, οι τελευταίοι δεν θα ήταν εχθρικοί, γιατί θα ήταν τόσο εξελιγμένοι νοητικά που το μίσος και η εχθρότητα δεν θα υπήρχε μέσα τους. Σύμφωνα με την λογική αυτή λοιπόν, εμείς οι άνθρωποι μάλλον έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διάγουμε μιας και ακόμα βρισκόμαστε στο νηπιακό στάδιο της μάταιης ύπαρξης μας. Εμείς πολεμάμε βλέπετε το ίδιο μας το είδος, μιλάμε περί απίστευτης ευφυίας.
Να αγαπάτε, να μην μισείτε. Να αποδέχεστε, να μην απορρίπτετε. Να σκέφτεστε, να μην υιοθετείτε. Ο ρατσισμός μπορεί να χτυπήσει την πόρτα ολονών μας, μπορεί και εσείς να ανήκετε σε μία μειονότητα που κάποιος έμαθε να μισεί, σκεφτείτε αυτό μόνο πριν είστε εσείς αυτός που πρώτος θα δικάσει.
Ελευθερωθείτε από τις παρωπίδες που η κοινωνία μας έκτισε και αφαιρέστε τα σύνορα από την καρδιά σας.
Μ.Κ.
ΑπενοΧοποιημένο 