Πώς το έλεγαν οι ρωμαίοι; CARPE DIEM, ναι έτσι το λέγανε, άδραξε τη μέρα δηλαδή κατά το ελληνικότερο. Να όμως κάτι περίεργο που συμβαίνει με τους περισσότερους από εμάς, ενώ το ξέρουμε ότι αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας, για να μην αφήνουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο της ύπαρξης μας να πάει χαμένο, για ένα περίεργο λόγο δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Τι και αν έχουμε δει όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας (μην μου πείτε εσείς όχι; Ντροπή!!!) το «κύκλο των χαμένων ποιητών» με τον κύριο καθηγητή Robin Williams που ενέπνευσε μία πλειάδα μαθητών του στη ταινία να κάνουν ακριβώς αυτό που λέει το ρητό, τελικά πολλοί λίγοι από μας το υιοθετούν ως στάση ζωής.
Λένε πως όλα είναι δυνατά, απλά το αδύνατο μας παίρνει περισσότερο καιρό για να το καταφέρουμε. Αν ισχύει και αυτό τότε τι καθόμαστε; Πριν κάποια χρόνια πόσοι και πόσες δεν διάβασαν φανατικά «Το Μυστικό» που υποσχόταν τη λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Αλλά και ακόμα πιο παλιά με τον «Αλχημιστή», μάθαμε πάλι όλοι πως το σύμπαν συνωμοτεί για να πετύχουμε αυτό που επιθυμούμε, αν το θέλουμε πραγματικά πολύ. Αφού λοιπόν τα ξέρουμε όλα αυτά, αφού το μόνο που χρειάζεται είναι ισχυρή θέληση και πίστη στο ότι θα τα καταφέρουμε γιατί πολλοί λίγοι από μας τα καταφέρνουν τελικά;
Φοβόμαστε την αποτυχία; Φοβόμαστε την κούραση- συνεπακόλουθο της προσπάθειας; Φοβόμαστε ότι άντε και τα καταφέρνουμε, είναι όμως τελικά αυτό που θέλαμε; Παρατηρώ καμιά φορά γνωστούς μου, φίλους φίλων ή και παντελώς αγνώστους που βάζουν συνέχεια στόχους, τον ένα μετά τον άλλο και τους πετυχαίνουν, αλλά δεν είναι όλοι τους ευχαριστημένοι ακόμα και αν στα μάτια μου ή και του οποιουδήποτε αντικειμενικού παρατηρητή έχουν καταφέρει κάτι σπουδαίο, αυτοί απλά δεν απολαμβάνουν την επιτυχία τους. Μήπως είναι η διαδρομή τελικά που ακόμα και με εμπόδια και με θυσίες δίνει νόημα στους στόχους μας, αλλά όχι ο στόχος καθαυτός;
Τόσα ερωτηματικά μαζεμένα. Δεν βρίσκω νόημα πια στους στόχους και ας λειτουργούσα πάντα κάπως έτσι: Σχολείο; Check, Γαλλικά; Check, Αγγλικά; Check, Πανεπιστήμιο; Check, όμως νιώθω ότι έκανα check μόνο σε όσα η κοινωνία, η οικογένεια, ο περίγυρος μου επέβαλλαν να κάνω, τι γίνεται με τα άλλα κουτάκια της ζωής μου; Δεν είναι όλα πιο χαοτικά απ’ έξω από το σύνηθες; Από το αναμενόμενο; Το προβλεπόμενο; Μήπως τέτοιοι στόχοι έχουν κάνει εμένα, εσάς, τον καθένα μας να ξεχάσουμε να στοχεύσουμε στις δικές μας επιθυμίες; Στα δικά μας θέλω; Με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αδύνατο να πετύχουμε τους πραγματικούς στόχους μας, απλούστατα γιατί δεν έχουμε μάθει καν ότι τους έχουμε; Γιατί δεν έχουμε αφεθεί ελεύθεροι να τους ανακαλύψουμε.
Η αναζήτηση των δικών μας «θέλω», είναι ένα ταξίδι μοναχικό χωρίς συνοδοιπόρους. Η Ιθάκη για τον καθένα είναι διαφορετική και είναι μακρύ το ταξίδι, όμως εύχομαι αν όχι όλοι μας, τουλάχιστον αυτοί που είναι πιο τολμηροί να μπορέσουν να αράξουν εκεί που ήθελαν να πάνε και όχι εκεί που απλά τους ξέβρασε η ζωή στον αυτόματο πιλότο. Αδράξτε τη μέρα λοιπόν και μη χάνετε άλλο καιρό με στόχους που δεν θέσατε και που δεν επιθυμήσατε. Αδράξτε τη μέρα γιατί σας αξίζει να φτάσετε στην Ιθάκη σας.
Μ.Κ.
ΑπενοΧοποιημένο 